پابلو نرودا

نان را از من بگير،اگر مي خواهي

هوا را از من بگير،اما خنده ات را نه

گل سرخ را از من بگير

سوسني را كه مي كاري

اشكي را كه به نا گاه

در شادي تو سر ريز مي كند

موجي ناگهاني از نقره را

......................

بخند بر شب

بر روز،بر ماه

بخند بر پيچاپيچ خيابانهاي جزيره

بر اين پسر بچه كم رو كه دوستت دارد

اما آنگاه كه چشم مي گشايم و مي بندم

آنگاه كه پاهايم مي روند و باز مي گردند

نان را،هوا را

روشني را،بهار را

از من بگير

اما خنده ات را هرگز

خنده ات را هرگز

تا چشم از دنيا نبندم.